Mirrors

Son on yılda izlediğim korku filmlerini düşünüyorum da Halka,Garez ve 1408 dışındakileri hatırlamadığımı farkediyorum. 1408'in başarısı, senaryonun Stephen King'in kaleminden uyarlanmasına dayanıyordu. Halka ve Garez ise sırtını uzak doğu korku sinemasına yasladığından, izleyiciyi anında içine çeken bir öykü ve atmosfer vaadediyordu. Bu iki filmin uyandırdığı ilgi Hollywooddaki yapımcılar tarafından farkedildi. Daha sonra aynı senaryolar ile ABD ve Avrupa izleyicisi için yeniden çevrimleri çekildi ve piyasaya sunuldu.

Mirrors da bir Güney Kore korku filminin yeniden çevrimi.

Korkular şüphelerden doğar, gölgelerden beslenir. Mirrors'da 'aynalar tarafından izlendiğini düşünen bir adamın öyküsü'nü izliyoruz. Her ne kadar Kiefer Sutherland, 24 dizisiyle özdeşleşmiş olsa da filmdeki rolünde inandırıcı bir gerçeklik çiziyor.

Aynaları bir korku filmi içersinde kullanmak çok akıllıca bir seçim. Film bu özgün fikri alışılageldik korku filmi klişeleri ile türün meraklılarına sunuyor.

Filmin yönetmeni Alex Aja daha önceki filmi 'The Hills Have Eyes'daki gibi rahatsız edici 'gore' sahnelerden oldukça yararlanmış. Bu şiddet içeren yavan görüntülere rağmen filmin yüksek beğeniye hitap eden şık bir soundtracki var. Gerilimin tırmandığı anlarda ve filmin kilit sahnelerinde Albeniz'in Asturias'ının çağdaş bir yorumunu dinliyoruz.

İzleyici yorumları genelde olumlu yönde. Fakat mantıklı bir final beklentisi içersindeki izleyenlerin bir kısmı yönetmenin filmin sonunu iyi bağlayamadığını düşünüyor. Korku filmi izleyicisinin hayal ürünü bir konuda mantık araması ise bana başlı başına saçma geliyor. Benim açımdan Mirrors son zamanlarda izlediğim kaliteli yapımlar arasında şimdiden yerini aldı.